Tənhalıq çox vaxt ətrafımızda insanların olmamasından yox, daxilimizdəki ziddiyyətdən yaranır. Biz münasibət istədiyimizi deyirik, amma əslində şüuraltı şəkildə real bir insanı yox, ideal bir obrazı — “şahzadəni” gözləyirik. O obraz ki, bizi tam başa düşməli, yaralarımızı sağaltmalı və həyatımızdakı boşluğu doldurmalıdır.
Problem ondadır ki, bu obraz gerçək deyil. O, filmlərdən, sosial şəbəkələrdən, başqalarının romantik hekayələrindən və illərlə yığılan gözləntilərdən formalaşır. Səhvsiz, həmişə diqqətli, emosional olaraq əlçatan biri. Real insan isə yorulur, səhv edir, susur, bəzən bizi məyus edir. Və məhz buna görə çox zaman münasibət başlamadan bitir.
Daha dərin səviyyədə isə “şahzadəni gözləmək” çox vaxt yaxınlıqdan qaçma formasıdır. Sağlam münasibət açıq olmağı, risk etməyi, incinmə ehtimalını qəbul etməyi tələb edir. İdeal obraz isə təhlükəsizdir — ona çata bilmədiyimiz üçün nə məsuliyyət var, nə də risk.
Keçmişdə yaşanan emosional travmalar, xəyanət, dəyərsizləşdirilmə də bu mexanizmi gücləndirə bilər. Bu halda “ideal insan” gözləmək bir növ özünü qoruma strategiyasına çevrilir: uyğun insan yoxdursa, deməli yenə incimək riski də yoxdur.
Paradoks ondadır ki, şahzadəni gözlədikcə real əlaqədən daha da uzaqlaşırıq. Tənhalıq dəyərimizə görə yox, reallığı qəbul etmək qorxusuna görə dərinləşir.
Çıxış yolu standart “gözləntiləri azalt” məsləhəti deyil. Əsas sual başqadır: biz münasibət istəyirik, yoxsa münasibət ideyasını? Çünki şahzadələr nağıllarda yaşayır. Yaxınlıq isə iki adi, qeyri-kamil insan arasında qurulur.
