Bir vaxtlar mətbəx qadının dünyası sayılırdı — ocaq onun hakimiyyətinin simvolu idi. Qızlar balacalıqdan öyrədilirdi ki, “yaxşı bişirən qadın xoşbəxt qadındır.” İndi isə bu fikir get-gedə keçmişin tozlu dəftərlərində qalır. Qadınlar bişirməyi dayandırmadı — sadəcə, həyat onlardan daha çox şey tələb etməyə başladı.
Müasir qadın səhər qəhvəsini tələsik içib iş görüşünə qaçır, gün ərzində hesabatlar, e-maillər, məsuliyyətlər arasında boğulur, axşam isə yuxu ilə istirahət arasında seçim etməli olur. Bu gündəlik tempdə mətbəx bəzən sadəcə yorucu bir mərasimə çevrilir. Amma bu tənbəllik deyil. Bu, özünü qoruma instinktidir.
Yemək bişirməmək artıq biganəlik yox, şəxsi sərhədlərin bəyanıdır. Qadın indi bilir ki, onun dəyəri qızardılmış kotletlərin sayına görə ölçülmür. O, “axşam yeməyi” deyil, öz gələcəyini bişirir.
Əslində, bu dəyişiklik cəmiyyətin yetkinləşməsidir. Artıq ailədə “kim bişirəcək?” sualı yox, “kim kömək edəcək?” sualı səslənir. Bu, kiçik, amma vacib bir inqilabdır.
Kişilər üçün bu dəyişiklik bəzən narahatlıq doğurur: “Əgər qadın mətbəxdən çıxıbsa, ailə necə olacaq?” Amma bəlkə də məhz bu zaman ailə daha sağlam olur. Çünki hər iki tərəf bir-birini xidmətçi kimi yox, tərəfdaş kimi görməyə başlayır.
Qadınlar bişirməyi unutmadı — onlar indi başqa reseptlər yaradırlar: azadlıq, balans, öz dəyərləri üçün. Və bəlkə də bu, tarixdəki ən dadlı inqilabdır.
